«Έχουμε χρόνο για εισαγωγή; Ταινίες, παραστάσεις, συναυλίες, Action!»

 «Εισαγωγή δια εισαγωγών»:

«Ο κόσμος αλλάζει. Το αισθάνομαι στην αφή της πένας. Το μυρίζω στο μελάνι. Το αισθάνομαι στο άγγιγμα του πληκτρολογίου. Πολλά από αυτά που συνέβησαν, χάθηκαν, γιατί τώρα κανείς δε ζει που να θυμάται…» εκτός και αν δεν αναφέρεστε στον «Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, 2001». Μία από τις καλύτερες και πιο ταιριαστές εισαγωγές στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά θα προτιμήσω μία περισσότερο χαρακτηροκεντρική, όπως η αντίστοιχη από την ταινία «Goodfellas, 1990» και θα παραθέσω τα εξής: «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ήθελα να γίνω ένας ιππότης, σε πλήρη αντίθεση με το "καλό παιδί", Ρέι Λιότα, που ήθελε να γίνει γκάνγκστερ. Η πένα είναι πιο ισχυρή από το ξίφος, όπως γράφει ο Έντουαρντ Μπούλβερ Λύττον (1803-1873), και εδώ που τα λέμε πιο αποτελεσματική και ειρηνική, και αυτή ακριβώς επέλεξα. Έγραψα, και έγραψα πολύ, σε επίπεδο αρχαρίου και μετέπειτα ερασιτέχνη, και εμπνεύστηκα, και μιμήθηκα, θέτοντας τους δικούς μου «συντηρητικούς» κανόνες στην πορεία της διαδικασίας της συγγραφής.

«Η Πρώτη Επαφή» (δίχως όμως την Τζόντι Φόστερ και τον Μάθιου Μακόναχι):

Πρώτα, κάτι που θυμίζει πρώιμο στάδιο λογοτεχνίας ή κάτι που επιθυμεί και φιλοδοξεί μία ημέρα να προσδιοριστεί ως τέτοιο, για να καλυφθεί το υπάρχον κενό, που με τα νεανικά μου μάτια διέκρινα. Έπειτα, με πλάνο και σχέδιο για κάτι ανώτερο, με βάθος, μέλλον και υπόσχεση. Σε αυτό το μπλόγκ όμως δε θα αναφερθώ σε αυτό, είναι κομματάκι νωρίς και αποτελεί μια ιδέα, τόσο εύθραυστη, που σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Χάρις από την ταινία «Μονομάχος, 2000» μπορείς μονάχα να ψιθυρίσεις, όπως άλλωστε και το ιδανικό της Ρώμης. Θα μιλήσουμε όμως για ταινίες, για θέατρο, για μουσική, για βιβλία, για όλα εκείνα που μετουσιώνονται από ιδέα σε απτή τέχνη, τόσο τα πετυχημένα, όσο και εκείνα που αστοχούν. Για τα συναισθήματα δηλαδή που προκαλούν, και γιατί θα μιλήσουμε για αυτά; Για να μη χαθούν σκέψεις και συναισθήματα, σα δάκρυα στη βροχή. Με τα λόγια του Ρούτγκερ Χάουερ από την ταινία «Blade Runner, 1982» για πυξίδα πορεύτηκα, και με ζήλο έγραψα για τα πάντα και παντού.

«Είμαι εκτός τάξης; Εσύ είσαι εκτός τάξης!»: (Αλ Πατσίνο, Δικαιοσύνη Για Όλους , 1979 )   

Ο προσωπικός μου Γουίνστον Τσώρτσιλ με καλούσε: «να γράψουμε, να γράψουμε μέχρι τέλους, να γράψουμε στη Γαλλία, να γράψουμε στις θάλασσες και στους ωκεανούς, να γράψουμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση και δύναμη στον αέρα», στη σκοπιά και στη δουλειά (αυτά είναι προσωπικές μου προσθήκες). Μετά από τη δράση μου σε επίσημο σάιτ της πόλης, «I 've turned rogue», λόγω καλλιτεχνικών διαφορών, πιο rogue και από την «Επικίνδυνη Αποστολή: Rogue Nation, 2015» και την αυτοτελή ιστορία του «Πολέμου Των Άστρων» με τίτλο «Rogue One, 2016». Κουβέντες πιο κοφτές από την κόψη του ξυραφιού ειπώθηκαν, με τους Ντενζελ Γουάσινκτον (Crimson Tide, 1995) και Μάικλ Μπιν (Ο Βράχος, 1996) να πουν με μία φωνή: «Δεν μπορώ να συναινέσω με την εντολή». Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα λόγια της Κέιτ Μπλάνσετ στην ταινία «Ρομπέν Των Δασών, 2008»: «Πολλά λάθη έπρεπε να διορθωθούν στη χώρα του βασιλιά Ιωάννη, να μας προσέχεις, Γουόλτερ…».  

«Apollo 2.0»:

Βγαίνοντας από την πόρτα της εξόδου, άκουσα από την ενδοεπικοινωνία μου έναν ανήσυχο Τομ Χανκς να μου λέει: «Χιούστον, έχουμε προβληματάρα». Το διαχειρίστηκα με ψυχραιμία, όπως ακριβώς ο Τσάρλτον Ίστον βλέποντας το Άγαλμα της Ελευθερίας στο τέλος της ταινίας: «Πλανήτης των Πιθήκων, 1968»: «Ανάθεμα σας, το καταστρέψατε, ανάθεμα σας!!!». Μετά, άκουσα τη βαθιά, περήφανη φωνή του Σον Κόνερι από την ταινία «Λάνσελοτ: Ο Πρώτος Ιππότης, 1995» με την χαρακτηριστική του σκωτσέζικη προφορά να υποχωρεί, αλλά τελευταία στιγμή να λέει: «Σας διατάζω όλους… να πολεμήσετε! Να πολεμήσετε μέχρι τέλους! Το Κάμελοτ ζει…» Γνώριμο άκουσμα, με γνώριμο περιεχόμενο, δε συμφωνείτε; Αυτή είναι η σύντομη ιστορία μου, εμποτισμένη με πληθώρα αναφορών κινηματογραφικών ταινιών. Ποιο το επόμενου βήμα; «Δε ξέρω, θα αυτοσχεδιάζω στην πορεία», ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο και ενθαρρυντικό μήνυμα από τον έναν και μοναδικό Χάρισον Φορντ, καθώς κυνηγούσε έφιππος έναν κομβόι Γερμανών Ναζί που μετέφερε την «Κιβωτό Της Διαθήκης» ( Ιντιάνα Τζόουνς , 1981).

«Στα Χαμένα;»:

Δεν σκοπεύω να γίνω ένας από τους κυνηγούς της «Χαμένης Κιβωτού», αλλά προσδοκώ να εισέλθω στην κούρσα της κάλυψης των καλλιτεχνικών δρώμενων με μία σειρά από άρθρα, που αναλύουν και αναδεικνύουν την προσωπική μου άποψη. «Υπάρχει ανάγκη, ανάγκη για ταχύτητα», όπως υποστηρίζει ο Τομ Κρούζ ως «Μάβερικ» στο (Top Gun, 1986). Βέβαια, η ταχύτητα απαιτεί αριθμούς, θέλει μία πολυδιάστατη οργανωμένη υποδομή, η οποία δε διατίθεται μέχρι στιγμής από το κατάστημα. Με αφορμή, όμως τα λόγια του κυβερνήτη Ρούρκ από το «Atlantis: Lost Empire, 2001»: «Στο εξής, θα αναλάβουμε διπλές βάρδιες, όλοι θα οδηγούν, όλοι θα δουλεύουν, οι ελπίδες μας για να γλιτώσουμε βασίζονται σε σας, κύριε Θάτς, σε σας και στο βιβλίο σας…». Με τα λόγια του λοιπόν σαν «ατλάντιο» λάβαρο, αρχίζουμε από την αρχή, όχι στα χαμένα, όχι χωρίς σχέδιο, αλλά πιο αργά, πιο μεθοδικά, με ανατροπές που εμπεριέχουν σκανδαλιά, τσαχπινιά και χάρη.

«Το ανεξάρτητο μικρό μπλόγκ»:

Η ανάληψη αυτής της πρωτοβουλίας έρχεται προφανώς με ευθύνη και με δυσκολία, τις οποίες σταδιακά θα ξεπεράσουμε. Δεν είμαστε παρά ένα μικρό «μπλογκάκι», ένα μικρό ψάρι. Η ταινία του Γκάι Ρίτσι με τίτλο: «Σέρλοκ Χόλμς: Το Παιχνίδι Των Σκιών,  2011» συνιστά στον καθηγητή Μοριάρτι προσοχή στην εκάστοτε ψαριά. Ας μη ξεχνάμε και τον αείμνηστο Πάτρικ Σουέιζι να δηλώνει ότι κανείς δε στριμώχνει την «baby» στη γωνία, «Dirty Dancing, 1987». Αυτό είναι αλήθεια, καθημερινές καταστάσεις φαντάζουν άκρως ασφυκτικές και πιεστικές, αλλά δημιουργικά και καλλιτεχνικά δεν θα είναι εύκολη υπόθεση να μας «στριμώξουν». «Δε θα σβήσουμε ήσυχα μέσα σε μία νύχτα», όπως λέει και ο Μπιλ Πούλμαν στην ταινία «Ημέρα Ανεξαρτησίας», «δε θα εξαφανιστούμε δίχως μάχη, θα συνεχίσουμε, θα επιβιώσουμε. Σήμερα γιορτάζουμε την προσωπική μας ημέρα ανεξαρτησίας.»

«Κοντινό καλωσορίσματος»:

Κάπου εδώ αγκαζέ με την Γκλόρια Σουάνσον: «Είμαστε έτοιμοι για το κοντινό μας, κύριε Ντε Μίλ», καθώς ο ήλιος υποχωρεί στη ( Λεωφόρο Της Δύσεως , 1950). Και όσο εμείς ποζάρουμε… «εσείς παραγγέλνετε», αστειεύομαι, δε θα κάνουμε αναφορές από τις «καλτ» στιγμές της πολιτικής ζωής στη χώρα μας. Βέβαια, αν η επικοινωνία της μελλοντικής μας κοινότητας είναι τέτοια που επιτρέπει τις προτάσεις για σχολιασμό κάποιας δικής σας πρότασης ταινίας ή σειράς, τότε, ναι, οι "παραγγελίες" είναι δόκιμες. Όχι, τίποτα άλλο, αν δεν μιλάμε, θα αισθάνομαι πιο μόνος και από τον Ματ Ντέιμον στη «Διάσωση, 2015», που τον ξέχασαν στον πλανήτη Άρη! Από την άλλη, αν η πρόταση είναι κάποιο βαρύ θρίλερ, σαν άλλος Μαξ Βον Σίντοου στον «Εξορκιστή, 1973» θα φωνάξω: «Μετανοήστε, μετανοήστε!». Επιστρέφοντας όμως, όσο εμείς ποζάρουμε, ο Αλ Πατσίνο συνιστά «να χαιρετίσετε τον μικρό του φίλο» (Ο Σημαδεμένος , 1983), δηλαδή το μπλόγκ μας, με ένα σχόλιο καλωσορίσματος. Σε περίπτωση που το σχόλιο είναι  κακόβουλο με καχεκτικό μίσος, θα απαντήσουμε με τον τρόπο που αρμόζει. Παραδειγματιζόμαστε από τον Τζεφ Μπρίτζες στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι, 1998» και απαντάμε: «Αυτή είναι λοιπόν η δική σου άποψη, man / woman ». Αν υπάρχει κάποιος όμως που γνωρίζει πως να καλωσορίζει, αυτός είναι ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο, όχι από τα ντοκιμαντέρ του «BBC», αλλά από το «Jurassic Park, 1993», και ο λόγος σε σένα: