«Έραγκον» (2006): Το Βιβλίο Θρίαμβος Που Θα Γινόταν Κινηματογραφική Επιτυχία!

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Έχοντας αφενός ολοκληρώσει το σύντομο αφιέρωμα στο «Θέατρο και τον Κινηματογράφο», αφετέρου τον απόλυτο οδηγό «Βιβλικών-Επικών Ταινιών», ερχόμαστε με άρθρο έκπληξη ακόμη και για εμάς τους ίδιους. Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος σύμφωνα με τον μύθο νίκησε και σκότωσε τον δράκο. Σε μία εποχή που οι δράκοι από το «House Of The Dragon» δεν μονοπωλούν το ενδιαφέρον και η ιστορία από το «Πώς Να Εκπαιδεύσετε Τον Δράκο Σας» μεταφέρεται από τον κόσμο του «animation» στον αντίστοιχο του «live action», εμείς θυμόμαστε το έργο επικής φαντασίας «Έραγκον» του Κρίστοφερ Παολίνι και την ομώνυμη ταινία που κυκλοφόρησε το αθώον έτος 2006. Πάμε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: «Ο δρακοκαβαλάρης επέλεξε τον δράκο ή ο δράκος τον δρακοκαβαλάρη;»   

Πλοκή;

Βρισκόμαστε στον κόσμο της Αλαγαισίας, έναν κόσμο που προστατεύεται από τους δρακοκαβαλάρηδες και τους δράκους τους. Ένας από αυτούς, ο Γκαλμπατόριξ πρόδωσε το τάγμα του, εξολόθρευσε τους δράκους τους και έγινε βασιλιάς της χώρας. Ο κόσμος βυθίστηκε στον τρόμο και τον φόβο, ενώ μία σκοτεινή εποχή ανέτειλε ζοφερά για όσους επιθύμησαν να τον αντιμετωπίσουν. Κάποια στιγμή, ένα από τα αυγά των δράκων κλάπηκε από την αντίσταση και με μαγεία μεταφέρθηκε στο δάσος. Ο Έραγκον, νεαρός κυνηγός το βρήκε και το συνέλεξε. Το αυγό εκκολάφθηκε γρήγορα και μέσα από αυτό ξεπήδησε ένας δράκος, η νέα ελπίδα του κόσμου για ανατροπή του σκοτεινού άρχοντα. Ο Έραγκον, έχοντας μεγαλώσει με ιστορίες των δρακοκαβαλάρηδων, θα συνεργαστεί με τον Μπρόμ, έναν μυστηριώδη ερημίτη, που γνωρίζει πολλά για τους δράκους. Μέσα σε ένα κλίμα δριμείας καταδίωξης, γενναίας διάσωσης και περιπλάνησης στην ερημία, ο Έραγκον και η δράκαινα του, Σαφίρα, θα κληθούν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του πεπρωμένου και να αντιμετωπίσουν τις σκιές του Γκαλμπατόριξ.

«Στην καρέκλα του σκηνοθέτη»:

Η αρχή του 21^ου αιώνα βρήκε τη βιομηχανία του κινηματογράφου ανανεωμένη, με δυναμικούς σκηνοθέτες που χρησιμοποιούσαν πρακτικά και ψηφιακά εφέ σε τέλεια αρμονία και ισορροπία. Η επιτυχία του «Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών» έφερε στο προσκήνιο το άνοιγμα της βιομηχανίας στον κόσμο της επικής φαντασίας. Όλες οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής ήθελαν τον δικό τους «Άρχοντα». Αυτός είναι και ο λόγος που το έργο του Κ. Σ. Λίουις με τίτλο: «Τα Χρονικά Της Νάρνια» βρέθηκε στην ασημένια οθόνη. Η εταιρεία «25^th Fox» δε θα έμενε με σταυρωμένα τα χέρια. Αποφάσισε να αναλάβει τη μεταφορά του έργου «Έραγκον» στη μεγάλη οθόνη ακολουθώντας τη σύγχρονη πια πεπατημένη.

Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθισε ο Στέφεν Φανγκμέγερ, όχι ένας σκηνοθέτης, αλλά ένας εξαιρετικός επόπτης-χειριστής ψηφιακών εφέ. Η συνταγή της επιτυχίας τότε συνιστούσε να αναλάβουν τα ηνία οι πρωτοπόροι, και ο Φανγκμέγερ έχοντας συνεργαστεί με τους Τζέιμς Κάμερον (Εξολοθρευτής: Ημέρα Της Κρίσης, 1991), Στήβεν Σπίλμπεργκ (Jurassic Park, 1993), Γιαν Ντε Μποντ (Twister, 1996), γνώριζε σε βάθος την ισορροπία που επιζητούσε η εποχή. Το θέμα που ανέκυψε όμως στην πορεία ήταν πυρηνικό. Ο δημιουργός δεν ήταν σκηνοθέτης και κλήθηκε να υπηρετήσει με αυτό το βάρος και την ευθύνη το φιλμ. Η επιλογή του όμως δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, οι εταιρείες παραγωγής αρέσκονται να παρεμβαίνουν στο εκάστοτε έργο των καλλιτεχνών και να επιβάλλουν την γνώμη τους.

Ο σκηνοθέτης πλέον, αν και είχε μία αισθητή παρουσία στα κινηματογραφικά δρώμενα, δεν διέθετε τη δύναμη και την πυγμή να αρνηθεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αφεθεί ένα μεγάλο ζωτικής σημασίας κομμάτι του βιβλίου εκτός και να διατηρηθεί μονάχα ο σκελετός του. Το ζήτημα όμως που προέκυψε τώρα ήταν θεματικό, καθώς μεταφέρθηκε το αποκαλούμενο «ταξίδι του ήρωα» σύμφωνα με τον Τζόσεφ Κάμπελ και εγκαταλείφθηκε οτιδήποτε άλλο μετέτρεπε το έργο σε κάτι το ξεχωριστό. Η φόρμα του Κάμπελ βρίσκεται πίσω από όλες τις ιστορίες φαντασίας, αυτό που τις ξεχωρίζει είναι ο κόσμος στον οποίο συμπεριλαμβάνεται το «ταξίδι του ήρωα» και προφανώς οι χαρακτήρες που τον απαρτίζουν. Συνεπώς, η ταινία κατέληξε να θυμίζει στείρα αντιγραφή πετυχημένων φιλμ, παρά τα εξαιρετικά για την εποχή ψηφιακά εφέ.

«Στο σετ του ηθοποιού»:

Πίσω από τις κάμερες επιλέχθηκε ένας άνθρωπος που επρόκειτο να είναι εύκολα ελεγχόμενος, η ίδια λογική ίσχυσε και για την επιλογή πρωταγωνιστή. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε τον πρωτοεμφανιζόμενο Έντουαρντ Σπέλιρς σε ρόλο κλειδί για την ταινία και το κινηματογραφικό μέλλον της σειράς. Είναι καλός στον βαθμό και όσο του επιτρέπει το σενάριο να είναι. Ο χαρακτήρας του περνάει από μία μεταβολή, από αγροτόπαιδο σε δρακοκαβαλάρη, αλλά δεν επικοινωνείται επαρκώς. Η σύντομη διάρκεια της ταινίας σε συνδυασμό με τον γρήγορο ρυθμό, που δεν επιτρέπει στους ηθοποιούς να διαμορφώσουν χαρακτήρες, συνεπάγει σε έναν μετριοπαθή και χλιαρό πρωταγωνιστή. Αντιθέτως, οι Τζέρεμι Άιρονς στον ρόλο του «Μπρόμ» και Τζον Μάλκοβιτς στον ρόλο του «Γκαλμπατόριξ» έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Αυτό συμβαίνει λόγω της μακράς τους εμπειρίας, αλλά και της ευκολίας τους να φορούν ερμηνευτικά προσωπικότητες και χαρακτήρες. Στο φιλμ συμμετέχει και η Ρέιτσελ Βάις που δίνει τη φωνή της στην δράκαινα «Σαφίρα» προσδίδοντας κάτι το μυθικό. Τέλος, η εμφάνιση του Γκάρετ Χέντλαντ στο έργο μας κάνει να αναρωτηθούμε το εξής: «Πως και δεν πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο;»

Cut! It’s a wrap:

Αυτή η ταινία διέθετε όλα εκείνα τα στοιχεία που συντελούν στην επιτυχία, αλλά απέτυχε να γίνει ο επόμενος «Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών». Η συνταγή δε δούλεψε και δεν είναι ανάγκη να το κάνει. Αν η εταιρεία «25^th Fox» έκανε ένα βήμα πίσω και επέτρεπε στους σκηνοθέτες και σεναριογράφους να κινηματογραφήσουν το όραμα τους, θα γινόταν λόγος για ένα άλλο φιλμ. Η αντίφαση έγκειται στις αποφάσεις των αρμοδίων, την στιγμή δηλαδή που σχεδιάζουν μετά την κυκλοφορία του πρώτου έργου, να γυρίσουν τη δεύτερη και τρίτη ταινία μαζί, αποφασίζουν να κόψουν σκηνές που εμπλουτίζουν την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους χαρακτήρες. Παρά το γεγονός πως δεν ήταν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, με τις κατάλληλες κινήσεις, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι αντίστοιχο. Τελικά, όλα τα σχέδια για συνέχεια εγκαταλείφθηκαν, και μόνο τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε ξανά συζήτηση γύρω από αυτό τον κόσμο. Ο λόγος είναι απλός, η εταιρεία «Ντίσνεϊ» ανέκτησε τα πνευματικά δικαιώματα του έργου και θέλει να επωφεληθεί από αυτά. Προσωπικά, η ταινία μου αρέσει, παρά τα πολλά προβλήματα που φέρει τόσο στην αφήγηση, όσο και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, καθώς την πρωτοπαρακολούθησα μία εποχή που δε ζητούσαμε πολλά από τις ταινίες μας.

Θα έβαζα κυρίως με νοσταλγία και χαρισματικά ένα 7,1/10 σε κλίμακα μέτρησης «αυτά μου αρέσουν».

 

Διάρκεια: 1 ώρα και 44 λεπτά

Είδος: Επική φαντασία

Σκηνοθεσία: Στέφεν Φανγκμέγερ

Πρωταγωνιστές: Έντουαρντ Σπίλερς, Τζέρεμι Άϊρονς, Τζον Μάλκοβιτς, Ρείτσελ Βάις, Γκάρετ Χέντλαντ.

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Κινηματογράφος #StephenFangmeier #Eragon #Fantasy #EdSpeleers #JeremyIrons #JohnMalcovich #RachelWeisz