«Μίκι 17» (2025): Ένα Διαθεματικό Καυστικό Σχόλιο Με Επικάλυψη Επιστημονικής Φαντασίας!

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Σαν σήμερα για ορισμένους κυκλοφορεί το πρώτο έργο επιστημονικής φαντασίας στον κινηματογράφο από τον Ζώρζ Μελιές με τίτλο «Ταξίδι Στη Σελήνη» (Le Voyage dans la Lune, 1902). Εμείς, από μεριάς μας, ως λάτρεις του είδους θα μιλήσουμε για μία αντίστοιχη της δικής μας εποχής, του τωρινού μας έτους. Αυτή δεν είναι άλλη από την ταινία με τίτλο: «Μίκι 17» (Mickey 17, 2025). Πρόκειται για ένα πρωτότυπο έργο, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο «Mickey 7», το οποίο έρχεται για να σχολιάσει και να υπογραμμίσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Πάμε, εμείς και τα πιστά μας αντίγραφα, να δούμε πως τα πήγε ο δέκατος έβδομος Μίκης! 

Πλοκή;

Βρισκόμαστε στο προσεχές μέλλον, που οι άνθρωποι αναζητούν πλανήτες για να εποικήσουν. Σε αυτές τις αποστολές διαθέτουν τους αποκαλούμενους «Αναλώσιμους», ανθρώπους που στέλνονται πρώτοι για να αντιμετωπίσουν πιθανές απειλές και θανατηφόρους κινδύνους. Οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες, για αυτό τον λόγο χρησιμοποιούν μία συσκευή που τους αντιγράφει, τους κλωνοποιεί μετά τον θάνατο τους. Ο Μίκι είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις, και δέχτηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, δίχως να καταβάλλει πολλή σκέψη. Η ζωή του διαδέχεται διαρκώς τον θάνατο μέχρι που κάποια στιγμή δεν πεθαίνει. Η διαδικασία όμως του πρωτοκόλλου ισχύει, και ένα αντίγραφο του Μίκι επρόκειτο να παραχθεί! Μέσα σε ένα κλίμα κρίσης προσωπικής ταυτότητας, επιστημονικής ανηθικότητας, πολιτικής προπαγάνδας, συγκρουόμενων συμφερόντων και μίας επικείμενης κατάκτησης ενός φιλήσυχου πλανήτη, ο Μίκι  θα βρει το νόημα μέσα στην ύπαρξη και την κατανόηση της ζωής.

«Στην καρέκλα του σκηνοθέτη»:

Στη θέση του σκηνοθέτη βρίσκουμε έναν δημιουργό, που αποτελεί εγγύηση στον χώρο της κινηματογραφικής θέασης. Αυτός δεν είναι άλλος από τον κορεάτικης καταγωγής και βραβευμένο με τρία βραβεία όσκαρ για την ταινία «Τα Παράσιτα» (Parasite, 2018) Μπόνγκ Τζούν Χό. Αυτός ο δημιουργός θέλει να διαθέτει τον απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο του έργου του. Αυτός είναι και ο λόγος που στην πλειοψηφία των φιλμ του συνυπογράφει και το σενάριο αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες του και τις πιθανές αδυναμίες. Εστιάζει το ενδιαφέρον του σε ένα εύρος κρίσεων, όπως αυτό που πλανάται πάνω από την πολιτική ζωή, τον λαϊκισμό και την προπαγάνδα, το αντίστοιχο του επισιτισμού και του περιβάλλοντος.

Στο συγκεκριμένο σενάριο βέβαια προχωρά μεταξύ άλλων και στην εξέταση αφαιρετικών εννοιών, όπως είναι η δεοντολογία της επιστήμης, η ύπαρξη στο επίπεδο της ενσυναίσθησης. Καταφέρνει πλήρως να τα συμπεριλάβει όλα μέσα στην ταινία του, ενώ διατηρεί έναν γρήγορο ρυθμό και έναν ανάλαφρο τόνο, για να επικοινωνήσει -με κυνισμό και όχι απαισιοδοξία- τα διαθεματικά και πολυεπίπεδα μηνύματα του.

Αναφορικά με την σκηνοθεσία αυτή καθ’ αυτή, ο Τζούν Χό αποδίδει τους δικούς του φόρους τιμής στα φιλμ που τον επηρέασαν. Αυτή θα ήταν αφενός «Ο Σημαδεμένος» (The Scarface, 1983) του Μπράϊαν Ντε Πάλμα και το «Fargo» (1996) των αδελφών Κοέν. Όσοι και όσες γνωρίζουν τις παραπάνω ταινίες θα διακρίνουν τις επιρροές στο καδράρισμα των εκάστοτε σκηνών. Δε ξεχνάει βέβαια και τα δικά του φιλμ. Επιστρέφει στο παγωμένο τοπίο που εισήγαγε αισθητικά στην ταινία «Snowpiercer» (2013), ενώ δε χάνει την ευκαιρία να αφιερώσει ένα κάδρο σε ένα οίκημα, αντίστοιχο με αυτό που εμφανίζεται στην τελευταία του ταινία, «Τα Παράσιτα».

Στο εν λόγω φιλμ, αποφασίζει να «κλειστεί» σε περιορισμένους χώρους, αυτούς του διαστημοπλοίου, αλλά αυτό δεν τον περιορίζει καλλιτεχνικά. Με την χρήση πρακτικών και ψηφιακών εφέ αναπληρώνει τον χώρο που «χάνει». Στηρίζεται στις ερμηνείες, όπως πάντα άλλωστε, και αυτές ακριβώς ενισχύει, αλλά με ένα υπόρρητο τρόπο. Καλεί τους ηθοποιούς του να μην βγαίνουν εκτός χαρακτήρα, όσο διαρκεί μία σεκάνς, και βοηθάει το μάτι των θεατών να πέσει πάνω τους, ακόμη και να μην πρωταγωνιστούν στην σκηνή. Αυτή η πρακτική ενισχύει την κωμική διάθεση της ταινίας και εκτονώνει την ένταση, ενώ από την άλλη άλλες καλύψεις στήνονται με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να αναδείξουν το σχόλιο της στιγμής.

 «Στο σετ του ηθοποιού»:

Πρωταγωνιστής του φιλμ είναι ο Ρόμπερτ Πάτινσον, ένας ηθοποιός με καριέρα-αυξομείωση. Η συμμετοχή του στον ανεξάρτητο κινηματογράφο τον οδήγησε να επανεφεύρει την ταυτότητα ως ερμηνευτής και να βρεθεί στην κορυφή με σκηνοθέτες, όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο Ρόμπερτ Έγκερς να αναμένουν κάποιο κενό στο πρόγραμμα του για να τον συμπεριλάβουν στις ταινίες τους. Στην ταινία μας επαναλαμβάνει για άλλη μία φορά αυτό που γνωρίζει να κάνει καλά, μας συστήνεται από την αρχή.

Το προσωπείο του γοητευτικού έχει μείνει πίσω του, αλλά αυτή τη φορά εγκαταλείπει και αυτό του δυναμικού πρωταγωνιστή. Στην ταινία υποκρίνεται 18 διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ατόμου, αλλά εμείς ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά για τις δύο τελευταίες. Ανάμεσα τους βρίσκεται η διάκριση μεταξύ αδράνειας και δράσης, αδυναμίας και δυναμικής, αυτολύπησης και αυταρέσκειας. Ο Πάτινσον διατηρεί εξαιρετικές ισορροπίες και η διττή του συμμετοχή καταλήγει στο να θεωρεί το κοινό ότι πρόκειται για δύο διαφορετικούς ηθοποιούς. Η συνεννόηση του με τον σκηνοθέτη του στέφεται υπό επαρκή επιτυχία, καθώς μέσα από τα δεινά του εξάγεται κωμωδία και μονάχα μία ισορροπημένη ερμηνεία μπορεί να το καταφέρει αυτό.

Ο ρόλος των συμπρωταγωνιστών του κρίνεται περισσότερο ξεκάθαρος, αφού αποτελούν εντός της ταινίας κοινωνούς μηνυμάτων και σχολίων. Ο Μάρκ Ράφαλο ως ανταγωνιστής ενσαρκώνει  έναν χαρακτήρα που είναι συνδυασμός «καρικατούρας» ανάμεσα σε προσωπικότητες, όπως οι Ντόναλντ Τράμπ και Έλον Μασκ. Με αντίστοιχο τρόπο διαμορφώνεται και ο ρόλος της Τόνι Κολέτ, ως συζύγου του πρώτου. Καλές και ενισχυτικές ερμηνείες έχουμε εξίσου και από τους Στήβεν Γέουν και Ναόμι Άκι, οι οποίοι πλαισιώνουν τον χαρακτήρα του «Μίκι» με το να τον μπλέκουν σε μπελάδες ή να τον διασώζουν.

Cut! It’s a wrap:

Η ταινία που εξετάζεται, αν και φέρει χαρακτηριστικά στοιχεία από προηγούμενες ιδέες και κόσμους, καταλήγει να είναι κάτι καινούργιο, που δεν έχει την προσδοκία να καταστεί τίποτα παραπάνω από ένα εύστοχο σχόλιο. Αυτό το καταφέρνει μέσα από τις θεματικές που θίγει, οι οποίες αναπόφευκτα θα αφυπνίσουν με τη σειρά τους τους/τις θεατές να προβούν σε θεωρήσεις και συζητήσεις μετά την προβολή. Βέβαια, οι επιρροές της, αν και σε κάποιον βαθμό εμπεριέχουν το διαχρονικό στοιχείο, οφείλονται σε σύγχρονες καταβολές και καταστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι θα χάσει με τα χρόνια τη δυναμική της και δε θα έχει το ίδιο αντίκτυπο σε ένα πιθανό μελλοντικό κοινό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί ευχάριστη εμπειρία, με τους οπαδούς της σάτιρας να την ευχαριστιούνται λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους.

Θα έβαζα με περισυλλογή ένα 7,5/10 σε κλίμακα μέτρησης «αυτά μου αρέσουν».

 

Διάρκεια: 2 ώρες και 17 λεπτά

Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας

Σκηνοθεσία: Μπόνγκ Τζούν Χό

Πρωταγωνιστές: Ρόμπερτ Πάτινσον, Μάρκ Ράφαλο, Τόνι Κολέτ

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Κινηματογράφος #BongJoonHo #Mickey17 #ScienceFiction #RobertPattinson #MarkRuffalo #ToniCollette