«Ο Δημιουργός» (2023): Άντεξε Τελικά Το Στοίχημα Του Χρόνου;

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Λίγο πριν πετύχουμε να «σκοράρουμε» τα 100 δημοσιευμένα άρθρα, επιστρέφουμε στην ταινία που τα ξεκίνησε όλα. Το πρώτο άρθρο που δημοσίευσα ποτέ αφορούσε το έργο επιστημονικής φαντασίας του Γκάρεθ Έντουαρντς με τίτλο: «Ο Δημιουργός» (The Creator, 2023). Αυτό σημαίνει ότι αυτό το συγκεκριμένο φιλμ, με όσα ζητήματα και αν φέρει, θα έχει για πάντα μία ξεχωριστή θέση στη συλλογή της ταινιοθήκης μου. Έφθασε λοιπόν η στιγμή, και ενόψει του άρθρου που θα ακολουθήσει αναφορικά με την ταινία «Μίκι 17» (Mickey 17, 2025), να μιλήσουμε εκ νέου για το φιλμ που μας μιλάει από το πρόσφατο παρελθόν με αντήχηση στο προσεχές μέλλον. Πάμε να δούμε σε κλίμακα ανθρωπιάς ποιος είναι περισσότερο ανθρώπινος, οι άνθρωποι, τα προσόμοια ή τα ρομπότ;

Πλοκή;

Βρισκόμαστε στα μέσα του 21^ου αιώνα, στο έτος 2065. Η τεχνητή νοημοσύνη έχει γνωρίσει πρωτόγνωρους ρυθμούς ακμής και ανάπτυξης. Τα ρομπότ έχουν ενταχθεί στην κοινωνία και συνδράμουν σε αυτή με ρόλους ζωτικής σημασίας. Υπάρχουν και τα λεγόμενα «προσόμοια», ανδροειδή με πρόσωπα ανθρώπων που δώρισαν την όψη τους σε εταιρείες παραγωγής ρομοπότ. Άξαφνα, πυρηνικές κεφαλές εκρήγνυνται στο κέντρο του Λός Άντζελες, εξοντώνοντας τους κατοίκους και ερημώνοντας την περιοχή. Το σφάλμα της τραγωδίας αποδίδεται στην τεχνητή νοημοσύνη και η αμερικανική κυβέρνηση απαγορεύει την χρήση της. Κηρύττει τον πόλεμο στα ανδροειδή και τον ηγέτη τους, τον Νιμράτα που αναζήτησε καταφύγιο στην αποκαλούμενη «Νέα Ασία». Η Δύση κατασκευάζει το πάνοπλο οπλικό σύστημα «Νομάς» για να τον καταδιώξει παντού, ενώ παράλληλα στέλνει πράκτορες για να παρεισφρήσουν στους κόλπους της αντίστασης. Μέσα σε ένα κλίμα απανθρωπιάς και ενώ μαίνεται ο πόλεμος, ο πράκτορας Τζόσουα θα κληθεί να αποφασίσει ποιο από τα δύο αντιμαχόμενα συστήματα αξίζει να σωθεί.

«Στην καρέκλα του σκηνοθέτη»:

Αναφέρθηκε και στην αρχή εξάλλου, αλλά για το τυπικό της υπόθεσης θα κάνουμε λόγο για τον δημιουργό πίσω από τον «Δημιουργό», ο οποίος απαντάει στο όνομα Γκάρεθ Έντουαρντς. Ο καλλιτέχνης είναι γνώριμος στο ευρύ κοινό από τη δουλειά του στις ταινίες «Γκοτζίλα» (Godzilla, 2014) και «Rogue One» (2016). Από την εμπειρία του διακρίνεται το γεγονός ότι αναλαμβάνει υπάρχοντες κινηματογραφικούς κόσμους και τους εμπλουτίζει με αληθοφανή ψηφιακά εφέ και «γκρίζους» χαρακτήρες. Δεν είχε εντούτοις αποπειραθεί μέχρι τότε για κάτι που να του ανήκει αποκλειστικά, που να αποτελεί αυθεντικό του δημιούργημα. Το έργο που εξετάζεται ωστόσο αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τις δυνατότητες του νέου αυτού υποσχόμενου σκηνοθέτη. Δεν απογοητεύει, τουναντίον κάνει χρήση όσων έχει αποκομίσει και μάθει, και διαμορφώνει ένα ενδιαφέρον πλαίσιο, στο οποίο όχι μόνο ανατρέπει τις υφιστάμενες σταθερές, αλλά δοκιμάζει για κάτι καινούργιο και φρέσκο.

Αυτή η ταινία αποτελεί τρόπον τινά μία αντίστροφη απάντηση τόσο στον Τζέϊμς Κάμερον και την ταινία του «Ο Εξολοθρευτής», όσο και στον Ρίντλεϊ Σκότ και στην ταινία του «Blade Runner». Ο Έντουαρντς χρησιμοποιεί σαν απόλυτη αισθητική βάση τον περιβάλλοντα χώρο του πολέμου στο Βιετνάμ, καθώς η δράση διεκπεραιώνεται στις υπαίθριες περιοχές της «Νέας Ασίας». Δεν είναι η πρώτη φορά που ο εν λόγω ιστορικός πόλεμος επηρεάζει τον καλλιτέχνη. Στο «Rogue One» επίσης μπορούμε να διακρίνουμε τις αντίστοιχες επιρροές, ενώ προκείμενο σενάριο και φιλμ εμπεριέχουν στοιχεία που μας θυμίζουν τις προηγούμενες δουλειές του. Το οπλικό σύστημα «Νομάς» δεν είναι παρά μία γήινη εκδοχή του «Άστρου του Θανάτου» από τη σειρά ταινιών του «Πολέμου Των Άστρων». Τη στιγμή λοιπόν που η εικόνα μας δείχνει μία απεικόνιση που την έχουμε δει ξανά και την αναγνωρίζουμε, έρχονται τα ψηφιακά εφέ για να την ξεχωρίσουν. Αυτά αποκρύπτονται τεχνηέντως στην εκάστοτε σκηνή λόγω της καταχνιάς της αυγής ή της ομίχλης του σούρουπου. 

«Στο σετ του ηθοποιού»:

Πρωταγωνιστής ορίζεται ο Τζόν Ντέϊβιντ Ουάσινγκτον, γιος του Ντενζέλ Ουάσινγκτον. Ο νεαρός ηθοποιός αρχίζει να διαμορφώνει μία παράδοση στον χώρο τη επιστημονικής φαντασίας μέσα από τις επιλογές στις οποίες προβαίνει. Η συμμετοχή του στο έργο του Κρίστοφερ Νόλαν με τίτλο: «Tenet» (2020) δε δύναται να μη ληφθεί υπόψη. Ο Ουάσινγκτον, όπως μας έχει συνηθίσει παραδίδει μία συναισθηματική ερμηνεία, παρά το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του είναι συναισθηματικά αποστασιωποιημένος. Η ερμηνευτική του τέχνη βρίσκεται ευθύς στα μάτια του και αυτά χρησιμοποιεί για να την επικοινωνήσει.

Οι συμπρωταγωνιστές του μάχονται για τη ψυχή του. Στο στρατόπεδο της τεχνητής νοημοσύνης βρίσκουμε τον Κέν Γουατανάμπε ως το «προσόμοιο Χαρούν». Ο ηθοποιός αποτελεί ήρεμη δύναμη και βρίσκεται εκεί για να εξηγήσει τα κακώς «ανθρώπινα» κείμενα. Στον αντίποδα έχουμε την ηθοποιό-έκπληξη Άλισον Τζάνεϊ στον ρόλο της «συνταγματάρχη Χάουελ». Έχει κάποια κοινότυπα χαρακτηριστικά με τον μέσο ανταγωνιστή στρατιωτικό, αλλά επειδή είναι χαρακτήρας της δράσης με κίνητρα και άμεση ερμηνεία, διαμορφώνεται ίσως ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του φιλμ.

Cut! It’s a wrap:

Η ταινία κάνει ένα θεματικό άνοιγμα σε ζητήματα ζωής και θανάτου, ενεργοποίησης και απενεργοποίησης, στην ανθρωπιά, το πνεύμα, τη ψυχή. Η επιστημονική φαντασία είθισται να προβαίνει σε δύσκολα ερωτήματα, των οποίων οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν εύκολα. Αυτό καθιστά την εμπειρία του φιλμ απαιτητική, όχι εξαιτίας της εντρύφησης σε αυτά τα ζητήματα, αλλά λόγω των παράλληλων σκέψεων των θεατών που «τρέχουν» μαζί με την δράση. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που ίσως η ταινία να φανεί πιο μακροσκελής από αυτό που πραγματικά είναι. Κατά τα άλλα, μπορούμε να πούμε ότι η θεματική της όχι μόνο αντέχει στον χρόνο, αλλά θα προβληματίσει στο μέλλον, όσο η τεχνητή νοημοσύνη αναπτύσσεται.

Θα έβαζα για χάρη του παλιού καιρού ένα 7,2/10 σε κλίμακα μέτρησης «αυτά μου αρέσουν».

 

Διάρκεια: 2 ώρες και 13 λεπτά

Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας

Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Έντουαρντς

Πρωταγωνιστές: Τζόν Ντέιβιντ Ουάσινγκτον, Κέν Γουατανάμπε, Άλισον Τζάνεϊ

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Κινηματογράφος #GarethEdwards #TheCreator #ScienceFiction #JohnDavidWashington #KenWatanabe #AllisonJanney