Ένας Απλός Άνθρωπος (2025): «Σλάι, σκέφτηκες κάποτε να μην γράψεις τον ίδιο χαρακτήρα ξανά;»

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Σε προηγούμενο άρθρο μιλήσαμε για την ταινία «Μελισσοκόμος» (Beekeeper, 2024) με πρόσχημα να καλύψουμε το νέο φιλμ του Τζέισον Στέιθαμ με τίτλο: «Ένας Απλός Άνθρωπος» (A Working Man, 2025). Είναι πράγματι τόσο απλός, όσο υποστηρίζει ή καταλήγει να είναι αποδομημένος και υπεραπλουστευμένος; Πάμε να δούμε γιατί προέκυψε η ανάγκη να μιλήσουμε για ένα έργο που κατάφερε να ξεχωρίσει, σε σχέση με αυτό που πρόκειται να εξεταστεί, το οποίο δεν έχει τις προσδοκίες του προκατόχου του.

Πλοκή;

Βρισκόμαστε στη σύγχρονη εποχή, στο Σικάγο. Ο Λέβον Κέιντ εργάζεται ως προϊστάμενος σε μία κατασκευαστική εταιρεία διατηρώντας φιλικές σχέσεις με τον εργοδότη του, την οικογένεια Γκαρσία. Κάποια στιγμή, η κόρη της οικογενείας θα απαχθεί από το κέντρο διασκέδασης από ένα κύκλωμα μαστροπείας της ρωσικής μαφίας. Οι γονείς της κοπέλας, γνωρίζοντας το παρελθόν του Κέιντ, ζητούν τη βοήθεια του. Στην αρχή αρνείται, καθώς έχει αφήσει αυτό το κομμάτι του εαυτού του στο παρελθόν, αλλά στο πρόσωπο της νεαρής κοπέλας βλέπει την κόρη του και δέχεται να βοηθήσει. Μέσα σε ένα κλίμα έρευνας και συγκέντρωσης στοιχείων, δυναμικής δράσης και επιθετικής πρωτοβουλίας, ο Λέβον Κέιντ θα τα βάλει με ένα εγκληματικό σύστημα, το οποίο θα καταρρεύσει έναντι της ωμής ορμής του.

«Στην καρέκλα του σκηνοθέτη»:

Με το που κυκλοφόρησε η ταινία «Μελισσοκόμος», η παραγωγή λαμβάνοντας υπόψη τις πρώτες θετικές αντιδράσεις, προχώρησε άμεσα στην κοινοποίηση της έναρξης του επόμενου της πρότζεκτ. Αυτό σημαίνει ότι η ίδια ομάδα που πέτυχε το στοίχημα και ανανέωσε το πλαίσιο αυτού του είδους της δράσης, συνεργάστηκε για άλλη μία φορά, με απώτερο σκοπό να επαναλάβει το ευτυχές εγχείρημα. Η αλήθεια είναι όμως πως αποτυγχάνει οικτρά να μεταφέρει στους/στις θεατές μία περιπέτεια, άξια ψυχαγωγίας και στο τέλος της ημέρας ακόμα και παρακολούθησης. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκεται για άλλη μία φορά ο Ντέιβιντ Αγιέρ, ένας δημιουργός ως επί το πλείστον δράσης. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι προς ποια κατηγορία κλίνει, της γεμάτης περιπέτειας ή της κοινότυπης πρόχειρης αντίστοιχης; Ο εν λόγω καλλιτέχνης έχει δείγματα και για τις δύο περιπτώσεις, «Η Περιπολία» (End Of Watch, 2012) και «Σαμποτάζ» (Sabotage, 2014). Η ιστορία που έχει στα χέρια του προέρχεται από μία μακρά σειρά βιβλίων, γραμμένα από τον Τσάκ Νίξον. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε (Σλάι) ενδιαφέρθηκε να μεταφέρει την συνολική ιστορία στην τηλεόραση, δεδομένης και της επιτυχίας της σειράς που συμμετείχε με τίτλο: «Tulsa King» (2022-). Η απόπειρα δεν καρποφόρησε και ο διάσημος ηθοποιός επιμελήθηκε ένα σενάριο για την ασημένια οθόνη.

Αυτό είναι το σημείο καμπής, από το οποίο οι καλές προθέσεις καταλήγουν σε μεγαλειώδες φιάσκο. Αγιέρ και Σταλόνε δεν σκοπεύουν να μελετήσουν το υλικό του Νίξον και να πάρουν έμπνευση και στοιχεία συνδυαστικά από όλα τα βιβλία. Αντιθέτως, αρκούνται στο να ανακυκλώσουν τετριμμένες, προϋπάρχουσες πλοκές και αναμειγνύοντας τες ατυχώς να έχουν ένα μέτριο προς πρόχειρο σενάριο. Το κόνσεπτ της απαγωγής έχει εξεταστεί πολλάκις, ιδίως και μετά το ομώνυμο φιλμ με τίτλο: «Η Αρπαγή» (Taken, 2008). Το πλαίσιο του ανταγωνιστή και του κέντρου του βάρους είναι θολό και μπερδεμένο. Υπάρχει μία αρχή, αλλά βρίσκεται αποστασιοποιημένη. Η απουσία της καλύπτεται από δεύτερους και τρίτους ανταγωνιστές που δε φέρουν ουδεμία βαρύτητα εντός της ιστορίας. Κανένας χαρακτήρας δεν έχει «χαρακτήρα».

Αφήνοντας το σενάριο και εστιάζοντας στην σκηνοθεσία αυτή καθ’ αυτή, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν ανταποκρίνεται ούτε στα χαμηλά μέτρα και σταθμά του είδους. Ο διάλογος δεν αποσκοπεί πουθενά, καθώς το κοινό γνωρίζει προς ποια κατεύθυνση οδηγείται η πλοκή και τα πράγματα. Οι σκηνές δράσης, αν και μεταφέρονται με πιστότητα από τους ηθοποιούς και κασκαντέρ, δεν είναι «χορταστικές», πράγμα που απαιτεί ερασιτεχνική μαεστρία για να το πετύχει κάποιος. Συμβαίνουν δίχως αντίκτυπο, αρχικά για τον πρωταγωνιστή, δευτερευόντως για τη λογική συνέπεια του έργου. Ο σκηνοθέτης ίσως εγκατέλειψε το «σκηνοθετικό του νεύρο» στην προηγούμενη του ταινία.

«Στο σετ του ηθοποιού»:

Ο Τζέισον Στέιθαμ είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του συγκεκριμένου είδους και αν μην τι άλλο αποτελεί κατεξοχήν φιλμ ηθοποιού. Ο ρόλος παραμένει σχεδόν πάντα ο ίδιος, όπως άλλωστε και η ερμηνευτική προσέγγιση. Υποστηρίζει πλήρως αυτό που του ζητείται να μεταφέρει, όπως κάνει πάντα, αλλά σε σχέση με άλλοτε δεν είναι αρκετό για να διασώσει το έργο και την εμπειρία στο σύνολο του. Αλληλεπιδρά με τους συμπρωταγωνιστές του διατηρώντας τον παραδοσιακό του πια τρόπο, δηλαδή επιτιθέμενος με μανία σε αυτούς και ξυλοφορτώνοντας τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αποτελεί έκπληξη που συναντιέται με τον φίλο, συνάδελφο και συνονόματο του Τζέισον Φλέμινγκ. Έχουν εργαστεί μαζί από τα πρώτα χρόνια των καριέρων τους, ενώ συναντήθηκαν και στο δεύτερο φιλμ της τριλογίας «Transporter» (2006). Η σεκάνς ωστόσο διαρκεί πολύ λίγο, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιήθηκε στο προσεχώς «trailer».

Cut! It’s a «crap»:

Το έργο «Ένας Απλός Άνθρωπος» είναι πραγματικά πολύ απλό για τα γούστα μας. Αναμέναμε για έναν δεύτερο «Μελισσοκόμο», αλλά απογοητευτήκαμε με τις επιλογές που συνέβησαν. Δεν αποτελεί ιστορικό χαμηλό για τον ηθοποιό, καθώς έχουμε δει πολύ χειρότερες ταινίες του από αυτή στο παρελθόν. Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι είχε την προοπτική για κάτι καλύτερο, αλλά αυτή απεμπολήθηκε συνειδητά από μία ομάδα που είχε δείξει θετικά στοιχεία στο παρελθόν.

Θα έβαζα με υπέρμετρη αδιαφορία ένα 4,9/10 σε κλίμακα μέτρησης «Γιατί Άννα, γιατί;»    

Διάρκεια: 1 ώρες και 56 λεπτά

Είδος: Δράση-περιπέτεια

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Αγιέρ

Πρωταγωνιστές: Τζέισον Στέιθαμ, Τζέισον Φλέμινγκ

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Κινηματογράφος #DavidAyer #Beekeeper #ActionThriller #JasonStatham #JasonFlemyng