«Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων» (2025): Κακλέας και Χαραλαμπόπουλος προς Υπηρεσία του Κοινού τους!

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Μετά από τη σύντομη σειρά-τριλογία άρθρων για τις συναυλίες του μουσικοχορευτικού φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών, ήρθε επιτέλους η στιγμή πια για να μιλήσουμε για θέατρο, παραστάσεις και περιοδείες της θερινής σεζόν. Ελπίζουμε αυτή η νέα σειρά να μας συνοδεύσει καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αρχίζουμε λοιπόν με έργο του ιταλού θεατρικού συγγραφέα Κάρλο Γκολντόνι με τίτλο: «Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων» (1745). Το τελευταίο διάστημα, πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο οι παραστάσεις που προέρχονται από το είδος της «Κομέντια ντελ άρτε». Πρόκειται για είδος που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό, ενώ παράλληλα παρουσιάζει επί σκηνής πλούσια σκηνικά και κουστούμια. Πάμε λοιπόν να δούμε με ποιον τρόπο μεταφέρθηκε αυτό το έργο στην ελληνική σκηνή!

Πλοκή;

Βρισκόμαστε στη Βενετία τον 18^ο αιώνα. Ο Τρουφαλντίνο είναι ένας υπηρέτης, έξυπνος, μα και διαρκώς πεινασμένος. Μία σειρά από παρεξηγήσεις και συμπτώσεις, όπως τον θάνατο του γαμπρού ενός κανονισμένου γάμου, τη διάλυση των πρόσφατων αρραβώνων και την τυχαία συνάντηση με άνθρωπο-κλειδί για την πλοκή, ο Τρουφαλντίνο θα κληθεί να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό. Θα αποφασίσει λοιπόν για χάρη της αγάπης του για την Σμεραλντίνα, αλλά και της πείνας του να γίνει υπηρέτης, όχι ενός, αλλά δύο μάλιστα σε βαθμό αντιμαχόμενων «αφεντάδων». Αυτό θα τον βάλει σε μπελάδες που δεν είχε καν φανταστεί, αλλά θα το διασκεδάσει κιόλας στην πορεία. Μέσα σε ένα κλίμα εξωφρενικών απαιτήσεων από τους αφέντες, παιγνιωδών αποκρύψεων και παρεξηγημένων αποκαλύψεων, ο Τρουφαλντίνο θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε ποτέ κανένας άλλος υπηρέτης!   

«Στην σκηνή του σκηνοθέτη»:

Στη θέση ευθύνης κάθεται για άλλη μία φορά ο αεικίνητος Γιάννης Κακλέας. Ο εν λόγω δημιουργός δεν χρειάζεται συστάσεις, καθώς είναι υπεύθυνος για μία σειρά από εξαιρετικές μεταφορές έργων και παραστάσεων. Η προκείμενη περίπτωση δεν αποτελεί εξαίρεση του γενικού κανόνα, τον οποίο ο ίδιος έχει θέσει μέσα από την εμπειρία και τα χρόνια στο θεατρικό σανίδι. Καταλαβαίνει πλήρως την ιδέα τόσο του είδους, όσο και του έργου, γεγονός που ενδυναμώνει την αξία της μεταφοράς. Αρκείται, όπως πάντα άλλωστε, σε ένα πρωτότυπο σκηνικό, το οποίο έχει πολλές χρήσεις και συμμετέχει στην πλοκή, σαν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.

Μαζί με τον Μανόλη Παντελιδάκη κοσμούν την σκηνή με έναν «βιομηχανικό» τοίχο, ο οποίος φέρει τρεις εισόδους-εξόδους, με την κεντρική να ανοιγοκλείνει με ράμπα. Πάνω της δεσπόζει μία «καταπακτή» που αναδεικνύει με έναν ευρηματικό τρόπο το μέρος που διαδραματίζεται η δράση. Πίσω από την ράμπα υπάρχει μία οθόνη που συχνά απεικονίζει στοιχεία της βενετικής αισθητικής και ιστού. Πέρα από το κεντρικό σκηνικό, έχουν τοποθετηθεί μπροστά του βαρέλια με το χαρακτηριστικό σήμα της ραδιενέργειας, ως μικροί σταθμοί, στους οποίους έχει τον χρόνο να πάρει μία ανάσα ο πρωταγωνιστής. Αν μπορούμε να μιλήσουμε για συμβολισμούς, τότε θα μπορούσαν να απεικονίζουν την περιοχή της κατώτερης τάξης της Βενετίας.

Με τον Άρη Κακλέα ως βοηθό του αποφασίζουν συνειδητά να δώσουν στους/στις θεατές πέντε σύντομες «εικόνες»-σκηνές. Αυτές, αν και εκμοντερνισμένες, αποδίδουν τη γενική αισθητική και φιλοσοφία του είδους της ιταλικής «κομέντια». Ανάμεσα σε σκηνές χαρακτήρων και πρωταγωνιστών συντελείται μία σειρά από  μουσικοχορευτικές παρεμβάσεις. Η Ηλένια Δουλαδίρη ντύνει με φαντασμαγορικά κουστούμια, δίνοντας έμφαση στη θεωρία και τη λεπτομέρεια, ολιγάριθμες ομάδες ερμηνευτών που έρχονται για να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα  της παράστασης. Οι χορογραφίες της Στεφανίας Σωτηροπούλου τόσο στα προαναφερόμενα  κομμάτια, όσο και στα υπόλοιπα, αποπνέουν έναν αιθέριο ρυθμό και συνδράμουν στην ομαλή ροή της ερμηνείας του κειμένου.

Η επιλογή του φωτισμού από μεριάς της Στέλλας Κάλτσου είναι ζωτικής σημασίας. Οι αποχρώσεις που φέρνει επί σκηνής κυμαίνονται σε όλα το φάσμα των θερμών και ψυχρών χρωμάτων. Η αλληλουχία και η μίξη αυτών αποφέρουν ένα ενδιαφέρον οπτικά αποτέλεσμα, με μία απόχρωση που καλύπτει την απόσταση ανάμεσα στο πορτοκαλί και το μωβ. Συμφωνεί πλήρως με τον περιβάλλοντα χάλκινο χώρο και ευχαριστεί το μάτι. Τέλος, η μουσική συμμετοχή του Βάϊου Πράπα σε όλο αυτό το σύνολο, διαμορφώνει ένα πλαίσιο χρηστής αφήγησης του έργου, συνδυάζοντας δράση και ήχο. Η απουσία του θα επηρέαζε και θα στοίχιζε συντριπτικά στην παράσταση.

«Στο σανίδι των ηθοποιών»:

Το έργο απαρτίζεται από έναν πολυπληθή και πολυτάλαντο θίασο που αριθμεί τους δεκατρείς ερμηνευτές. Η αφεντιά και η μαεστρία του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, αν και βρίσκεται στην «υπηρεσία» των συμπρωταγωνιστών του ως ο υπηρέτης «Τρουφαλντίνο», βγαίνει εμπρός και διαμορφώνει τον πλέον απόλυτο και μεστό πρωταγωνιστή. Μέσα από αυτή την παράσταση, ο ηθοποιός έρχεται σε επαφή με έναν γνώριμο και αγαπημένο ρόλο, τον οποίο κλήθηκε να υπηρετήσει ξανά το μακρινό πια 2011. Η άνεση και η εμπειρία του κυρίου Χαραλαμπόπουλου με τον χαρακτήρα είναι δεδομένη και γίνεται εμφανής με το που εμφανίζεται επί σκηνής. Η κινησιολογία του αφήνεται απελευθερωμένη να αναπτυχθεί κατά μήκος της σκηνής, ενώ δε λείπουν και οι μικροί, αλλά καίριοι αυτοσχεδιασμοί, έπειτα πάντα από την ανάγνωση της ιδιοσυγκρασίας του κοινού του. Άμεσες ανταποκρίσεις και αυθεντικά επιφωνήματα διατηρούν τη διασκέδαση των θεατών σε σταθερό επίπεδο, με τους τελευταίους να επιβραβεύουν τον ηθοποιό με το θερμό τους χειροκρότημα.

Συνταγή που αποδίδει -λένε- δεν αλλάζει, για αυτό τον λόγο η Φαίη Ξυλά επιστρέφει στον ρόλο της «Βεατρίκης Ρασπόνι». Ο ρόλος της κρίνεται απαιτητικός και δύσκολος δεδομένης της διττής του φύσης. Η ερμηνεύτρια μεταφέρει τον χαρακτήρα της «Βεατρίκης» επί σκηνής, αλλά την ίδια στιγμή και εντός των πλαισίων του έργου, η «Βεατρική» υποδύεται τον αδερφό της «Φεντερίκο». Η κυρία Ξυλά πετυχαίνει την αρμόζουσα ισορροπία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, ενώ η αλληλεπίδραση με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο είναι το λιγότερο απολαυστική. Στην πρωταγωνιστική τριάδα συμμετέχει και ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, μία νέα προσθήκη στο σύνολο που συνεργάστηκε στο παρελθόν. Εγκλιματίζεται εντούτοις πολύ ταιριαστά και φέρνει κάτι το απτό και ρεαλιστικό στον ρόλο του «Φλορίντο Αρέτζι».    

Κλείνοντας, όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, όπως η Φραγκίσκη Μουστάκη που πετυχαίνει να μετατρέψει τον κατά τα άλλα υστερικό χαρακτήρα της «Κλαρίσα» σε συμπαθή. Ο Άρης Κακλέας στον ρόλο του «Σίλβιο» ενισχύει το κωμικό στοιχείο με την προσεγμένη μεταφορά των λόγων του. Τέλος, η Μένη Κωνσταντινίδη στον ρόλο της «Σμεραλντίνα» έχει τρομερή χημεία με τον κύριο Χαραλαμπόπουλο, γεγονός που καθιστά τις μεταξύ τους σκηνές ξεχωριστές και πολύτιμες.

Clap-Clap:  

Πρόκειται για ένα έργο εγγύηση για τους συντελεστές πάνω και κάτω από την σκηνή. Το όραμα της μεταφοράς είναι ένα και κοινό για όλους, εξού και η άψογη συνεργασία μεταξύ τους. Είναι δύσκολο να βρει κανείς να προσάψει κάποιο αρνητικό στοιχείο, δεδομένου ότι όλοι και όλα βρίσκονται στη θέση τους και κινούνται αρμονικά και οργανικά. Η παράσταση ωστόσο δεν είναι μονάχα διασκεδαστική, ενδείκνυται για προβληματισμό και συζήτηση, αν παρατηρήσει κανείς λίγο πιο προσεκτικά. Αυτό που μένει να ευχηθούμε είναι καλή περιοδεία στην ομάδα και καλή αντάμωση στο θέατρο Δάσους!

Θα έβαζα με ενθουσιασμό ένα 8,8/10 σε κλίμακα μέτρησης «αυτά μου αρέσουν» 

Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά

Είδος: Ανθρώπινη Κωμωδία

Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Πρωταγωνιστές:  Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φαίη Ξυλά, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Γιώργος Ψυχογυιός, Άρης Κακλέας, Φραγκίσκη Μουστάκη, Μένη Κωνσταντινίδου, Παναγιώτης Παπαιωάννου, Βαγγέλης Δαούσης, Στεφανία Σωτηροπούλου, Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Δημήτρης Σταυριανόπουλος, Νίκος Μυλωνόπουλος

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Θέατρο #ΓιάννηςΚακλέας #ΥπηρέτηςΔύοΑφεντάδων #ΑνθρώπινηΚωμωδία #ΒασίληςΧαραλαμπόπουλος #ΦαίηΞυλά #ΚωνσταντίνοςΓαβαλάς