«Έλρικ Του Μελνιμπονέ» (1972): Ένα Βιβλίο Επικής Φαντασίας Και Θεματικών Αντιθέσεων!
Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;
Πάει καιρός που δημοσιεύσαμε για
κάποιο έντυπο υλικό, αλλά το πλήρωμα του χρόνου έφθασε, και μαζί του ένας
φανταστικός αντιήρωας επικών, μεσαιωνικών διαστάσεων. Ο λόγος για το βιβλίο
του Μάικλ Μούρκοκ με τίτλο: «Έλρικ Του Μελνιμπονέ» (1972). Πάμε
να δούμε με ποιον τρόπο τα κλασικά στοιχεία ενός μεσαιωνικού παραμυθιού
συνδέονται με μία ρεαλιστική σε βαθμό κυνική ματιά, η οποία είναι στραμμένη
στην επική, επιστημονική φαντασία.
Υπόθεση;
Βρισκόμαστε στο Νησί του Δράκου,
όπου η μυθική αυτοκρατορία του Μελνιμπονέ έχει επιβιώσει για δεκάδες χιλιάδες
χρόνια. Ο νέος
αυτοκράτορας, Έλρικ, δεν φέρει κοινά στοιχεία με τους προκατόχους του. Είναι
αδύναμος, καχεκτικός και φιλάσθενος. Στηρίζει την επιβίωση του και την
κυριαρχία του σε μαγικά φίλτρα. Με την πατρίδα του σε δυσμένεια, και τον
λαό του σε παρακμή δε θα αργήσουν οι συνωμοτικές συζητήσεις και ψίθυροι για την
ανατροπή του. Μέσα σε ένα κλίμα εξωτερικής επίθεσης, εσωτερικής προδοσίας
και απαγωγής, ο Έρλικ θα αναγκαστεί να έρθει σε επαφή με τους άρχοντες του
Χάους για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που του επιφέρει ο «Ρουμπινένιος
Θρόνος».
«Η πένα του συγγραφέα»
Ο βρετανός συγγραφέας, γνώριμος
για τις επικές λογοτεχνικές του σειρές, εισήγαγε τον χαρακτήρα του «Έλρικ»,
σε τεύχος του εξίσου βρετανικού περιοδικού «Science Fiction». Μία
δεκαετία αργότερα, αυτός ο φαινομενικά «ήρωας», που έχει όλα εκείνα τα
χαρακτηριστικά στοιχεία που δοκιμάζουν να μας πείσουν για το αντίθετο, θα
έχει τη δική του σειρά βιβλίων. Εμείς, σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με
το πρώτο αντίστοιχο της σειράς, μέσα από το οποίο γίνεται η εισαγωγή στον
κόσμο, τους χαρακτήρες, αλλά και την προσωπική συγγραφική σφραγίδα του Μούρκοκ.
Αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα
πρώτο σχόλιο για τον λογοτέχνη, αυτό θα ήταν ότι καταφέρνει να συνδυάσει
στοιχεία παιδικού σχεδόν παραμυθιού με σύγχρονες κοινωνικές θεματικές. Αυτός
είναι ο λόγος άλλωστε που βλέπουμε εντός του βιβλίου σαιξπηρικές επιρροές
αναφορικά με την εξουσία και έννοιες, όπως το «πλοίο που αρμενίζει πάνω από στεριά και θάλασσα», «ο μαγικός καθρέφτης» «τα σπαθιά που τραγουδούν».
Αυτά έρχονται σε αντιδιαστολή με θεματικές όπως είναι φερ’ ειπείν η εξάρτηση
από ουσίες και σκοτεινές συμμαχίες (ο ήρωας επιβιώνει μονάχα με τα φίλτρα του,
δόσεις των οποίων πρέπει ολοένα να αυξάνει για να συνεχίσει να φυτοζωεί).
Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση
και ανανεώνει το πλαίσιο της υπόθεσης είναι η προσθήκη ενός ενωμένου
ευρύτερου σύμπαντος. Μπορεί να μη μας δείχνει ήδη από το πρώτο βιβλίο τις
δυνατότητες και την έκταση αυτού, αλλά ο/η αναγνώστης-ια εύκολα διακρίνει την
υπόσχεση που δίνεται. Η εισαγωγή αυτού ολοκληρώνεται με την αναζήτηση και το
ταξίδι του ήρωα στα βασίλεια του «Πολυσύμπαντος». Άραγε, τι θα γίνει στη
συνέχεια; Η απάντηση δίνεται στα επόμενα τέσσερα βιβλία της κυρίως
σειράς, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα που αποτελούν ανεξάρτητες ιστορίες και επιμέρους
περιπέτειες.
Όσον αφορά τη συγγραφή αυτή καθ’ αυτή,
ο Μάικλ Μούρκοκ δε γεμίζει τις σελίδες του με περιγραφές, αλλά με γεγονότα.
Θα αναφερθεί μονάχα στα απολύτως απαραίτητα για την κυρίως πλοκή, δίνοντας
έμφαση στον κεντρικό χαρακτήρα, σε επιμέρους σκηνές και σε μία σύγχρονη γλώσσα.
Συνεπώς, η ροή του είναι ομαλή και το κείμενο διαβάζεται με ευκολία και πρόοδο.
Μέσα σε εκείνες τις διαφοροποιήσεις από τη συμβατική επική φαντασία, ο
συγγραφέας καταφέρνει να καταστήσει τον κεντρικό του χαρακτήρα μη συμπαθή,
κάτι που θα το ανατρέψει προς το τέλος.
«Λίγο πριν την τελευταία
σελίδα»:
Η ιστορία του «Έλρικ Του
Μελνιμπονέ» δεν όπως άλλες του είδους. Είναι βίαιη, «βρώμικη», σκοτεινή
και πρωτίστως «αντί ηρωική». Ο Μούρκοκ εισάγει έναν χαρακτήρα με
προφανείς επιρροές, αλλά και υπόσχεση για κάτι νέο, με περαιτέρω
εμβάθυνση στον κόσμο ή τους κόσμους που ανοίγονται εμπρός. Η εκάστοτε λύση
και η τελική κατάληξη απομακρύνονται από το πλαίσιο του παραμυθιού και
αντιμετωπίζονται με έναν ώριμο ρεαλισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Επ, μη ξεχνάς να σχολιάσειςςς