«Η Νύχτα Του Κυνηγού» (1955): Το κύκνειο πρωτόλειο του Τσάρλς Λότον.

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Για άλλη μία φορά θα σταθούμε σε μία επετειακή ημέρα, αυτή της 20ης Νοεμβρίου, παγκόσμιας ημέρας των «Δικαιωμάτων του Παιδιού». Για να τιμήσουμε την ημέρα, αποφασίζουμε να διακόψουμε τη ροή των άρθρων και να προβούμε σε μία δημοσίευση που ανταποκρίνεται στην επέτειο. Ο λόγος για το μοναδικό σκηνοθετικό έργο του Τσάρλς Λότον με τίτλο: «Η Νύχτα Του Κυνηγού» (The Night Of The Hunter, 1955). Πάμε να δούμε με ποιον τρόπο ένα λησμονημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο κατάφερε να επηρεάσει το νέο πρόσωπο της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Πλοκή;

Βρισκόμαστε στις αρχές της «Μεγάλης Ύφεσης» κατά τη δεκαετία του ’30 στον αμερικανικό νότο. Ένας πατέρας θα διαπράξει ληστεία για να μη δει την οικογένεια του να αντιμετωπίζει την πείνα και την φτώχεια. Θα κρύψει τα χρήματα, θα ορκίσει τα παιδιά του να κρατήσουν το μυστικό και θα συλληφθεί. Θα μοιραστεί το κελί του με έναν κακοποιό πάστορα, τον Χάρυ Πάουελ. Ο Πάουελ θα εκτίσει την ποινή του και θα επιδιώξει να βρει την οικογένεια του συγκρατούμενου του και να πάρει τα λεφτά. Μέσα σε ένα κλίμα, αποπλάνησης, παραπλάνησης και εμμονικής καταδίωξης, μικρός Τζον και η αδελφή του, Πέρλ, θα κυνηγήσουν κατά μήκος του ποταμού από τον φανατικό Χάρυ Πάουελ.

«Στην καρέκλα του σκηνοθέτη»:

Αποκαλύψαμε ήδη το όνομα που αναλαμβάνει την ευθύνη, αλλά δε μιλήσαμε για την πρωταρχική πηγή. Η ιστορία προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίο του Ντέιβις Γκράμπ. Πρόκειται για μία αγωνιώδη ιστορία «νουάρ» που εστιάζει όχι σε έναν σκληροτράχηλο ντετέκτιβ, αλλά σε δύο ανήλικα παιδιά. Ο Τσάρλς Λότον, εξαίρετος ηθοποιός του βασιλικού θεάτρου της Μ. Βρετανίας, αποφασίζει να μεταφέρει την ιστορία από τη σελίδα στην ασημένια οθόνη. Δεν το έχει επιχειρήσει ποτέ ξανά στην καριέρα του, αλλά έχει συνεργαστεί με τους μεγάλους σκηνοθέτες του είδους, όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ (Jamaica Inn, 1939) και ο Μπίλι Γουάιλντερ (Μάρτυρας Κατηγορίας, 1957).

Αναφορικά με τη σκηνοθεσία αυτή καθ’ αυτή, ο νέος δημιουργός επηρεάζεται από τις γνώριμες του καταβολές. Η αισθητική του γερμανικού εξπρεσιονισμού επιστέφει επί οθόνης και αποτυπώνει ηχηρά και πομπώδη κάδρα. Η ασπρόμαυρη κινηματογράφηση σε συνδυασμό με την εξαιρετική χρήση της σκιάς και του φωτισμού προκαλεί αυθεντική αγωνία, αμηχανία και τρόμο, δίχως σύγχρονα πρακτικά ή ψηφιακά εφέ. Το συνολικό στήσιμο όμως δεν επηρεάζεται από τη γερμανική σκηνή, αλλά από τη βρετανική θεατρική αντίστοιχη. Η κάμερα, αν και δεν είναι τελείως στατική, κάνει ένα βήμα πίσω και αποδίδει μία γεμάτη και ισχυρή εικόνα.

Το μυστικό της επιτυχίας είναι η σύναψη συνεργασίας με έναν κορυφαίο και πρωτοπόρο κινηματογραφιστή. Ο Λότον προσεγγίζει τον Στάνλεϊ Κορτέζ, διευθυντή φωτογραφίας του Όρσον Γουέλς στην ταινία του με τίτλο: «Πολίτης Κέιν» (Citizen Kane, 1941). Η επαναστατική κινηματογράφηση του Κορτέζ, φθάνει διά κατευθυντήριας σκηνοθεσίας του Τσάρλς Λώτον στη μεγάλη οθόνη και η ιστορία αποκτάει μία άνευ προηγουμένου κινηματογραφική βαρύτητα. Υπάρχει βάθος πεδίου, αν και τα γυρίσματα περατώνονται σε στούντιο. Η σεκάνς στο ποτάμι θεωρείται μία από τις αρτιότερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Σηματοδοτεί τη λήξη του «νουάρ» και την έναρξη του «παραμυθιού» εντός του φιλμ.

«Στο σετ του ηθοποιού»:

Ο Τσάρλς Λότον, πρωτίστως ως ηθοποιός, γνωρίζει προ πολλού τι ακριβώς επιθυμεί από κάθε ερμηνευτή που επανδρώνει το επιτελείο του. Υποστηρίζει τον αυτοσχεδιασμό της στιγμής και τον ασπάζεται πλήρως, όταν αυτός συντελείται στο σετ.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντούμε τον «ερμηνευτικό βράχο» Ρόμπερτ Μίτσουμ ως «Χάρυ Πάουελ». Ο ηθοποιός κρεμάει το «γουέστερν» καπέλο του και φοράει το αντίστοιχο ενός πάστορα. Παίζει με βεβιασμένη αυτοσυγκράτηση και οι θεατές τρομάζουν κάθε φορά που αφήνεται μόνος του με τα δύο παιδιά. Στην πραγματικότητα, ο Μίτσουμ ήταν ιδιαίτερα γλυκός και τρυφερός με τους νεαρούς συμπρωταγωνιστές του, τους διάβαζε παραμύθια και έκανε αστεία στα διαλείμματα των γυρισμάτων. Ο Λότον δεν ήθελε να κάνουν πρόβα μαζί τις «τρομακτικές» σκηνές τους, για να απεικονίζεται πιο ρεαλιστικά η αρνητική έκπληξη και ο φόβος στο πρόσωπο των παιδιών. Ο ερμηνευτής δήλωσε ότι ο χαρακτήρας του ήταν ένας από τους καλύτερους που υποδύθηκε στην καριέρα του, αυτοσχεδιάζοντας πολλές από τις σεκάνς του, όπως εκείνη με την ιστορία του «Μίσους και της Αγάπης».

Οι ενήλικοι συμπρωταγωνιστές του είναι η Σέλει Γουίντερς στον ρόλο της μητέρας των παιδιών και η Λίλιαν Γκίς στον ρόλο της κηδεμόνου τους. Οι δύο ηθοποιοί είναι καταπληκτικές στους ρόλους τους. Οι χαρακτήρες τους είναι αντίθετοι μεταξύ τους, με την πρώτη να ερμηνεύει μία θρησκόληπτη αφέλεια και τη δεύτερη μία ρεαλιστική συνειδητοποίηση. Ο Τσάρλς Λότον επέμενε για τη συμμετοχής της Γκίς, καθώς ήταν ερμηνεύτρια του βωβού κινηματογράφου και ως εκ τούτου ένα εκ φύσεως αγνό πρότυπο για το κοινό. Το τέλειο αντίβαρο ενάντια στην σκοτεινή αύρα του «μοντέρνου» Ρόμπερτ Μίτσουμ.

Οι ανήλικοι συμπρωταγωνιστές τους είναι ειλικρινά άψογοι. Συχνά γίνεται λόγος για τη δυσκολία σκηνοθεσίας παιδιών ηθοποιών. Ο Λώτον όμως κατάφερε να εκμαιεύσει τις καλύτερες δυνατές ερμηνείες. Το έργο στηρίζεται επάνω τους, και είναι ένα από τους καταλυτικούς παράγοντες επιτυχίας της ταινίας. Ο Μπίλι Τσάπιν στον ρόλο του «μικρού Τζον» και η Σάλι Τζέιν Μπρους στον ρόλο της «Πέρλ» παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής και υπογραμμίζουν το δικαίωμα τους για ζωή και παιδικότητα σε δύσκολες εποχές.

Cut! It’s a wrap:

Κλείνοντας, το φιλμ μπέρδεψε τους θεατές και κριτικούς της εποχής. Αυτό το ευφυέστατο κράμα κινηματογραφικών ειδών και θεματικών δεν κατάφερε να αναδείξει την αξία του και να ξεχωρίσει. Ο Τσάρλς Λότον, αποκαρδιωμένος, δεν σκηνοθέτησε ξανά. Κατά τη δεκαετία του ’80 όμως ο κόσμος την ανακάλυψε ξανά και της απέδωσε τα δέοντα εύσημα και σεβασμό. Επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με τη σύμπραξη ειδών, όπως είναι ο Ντέιβιντ Λιντς, ο Τίμ Μπάρτον, οι αδελφοί Κοέν και ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

Θα έβαζα με εν γένει αγωνία ένα 8,9/10 σε κλίμακα μέτρησης «αυτά μου αρέσουν».

Διάρκεια: 1 ώρα και 35 λεπτά

Είδος: Νούαρ-Παραμύθι

Σκηνοθεσία: Τσάρλς Λότον

Πρωταγωνιστές: Ρόμπερτ Μίτσουμ, Σέλει Γουίντερς, Λίλιαν Γκις, Μπίλι Τσάπιν, Σάλι Τζέιν Μπρούς

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Θέατρο #CharlesLaughton #TheNightOfTheHunter #Crime #Noir #Tale #RobertMichum