«Sillilab: No difference between ho ho ho!!!» (2025): Ένα άκρως ριψοκίνδυνο στοίχημα του ΚΘΒΕ!
Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;
Συνεχίζουμε
με άλλο ένα θεατρικό έργο, όσο μας το επιτρέπουν οι εξελίξεις και οι καιροί που
τρέχουν. Αυτή τη φορά, θα μιλήσουμε για ένα πρωτότυπο έργο σε παραγωγή του
Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), της σκηνής της πόλης μας. Ο λόγος για
την παράσταση με τον εξωφρενικό τίτλο: «Sillilab: No difference between ho ho
ho!!!» (2025). Πάμε να δούμε με ποιον τρόπο συνδυάζεται η δραματική τέχνη, με
τη βιογραφία και την αρχιτεκτονική των μαθηματικών!
Πλοκή;
Βρισκόμαστε
στο εσωτερικό ενός υπολογιστικού συστήματος στη σύγχρονη ή μελλοντική εποχή. Τα
κυκλώματα και οι μηχανές αναζήτησης συζητούν για μία μαθηματική διάνοια, τον
Τζόν Φον Νόιμαν. Εξερευνούν τη ζωή του, την οικογένεια του, την επιστήμη του,
τη συμμετοχή του στο πρότζεκτ «Μανχάταν» και το τέλος του. Δε θα αργήσουν να
εκτιμήσουν το έργο και την πορεία του, και το γεγονός ότι έχουν χρέος της
σκέψης και ύπαρξης τους στην εφαρμοσμένη μαθηματική του προσέγγιση. Μέσα σε ένα
κλίμα ανθρώπινου δράματος και μαθηματικής σκέψης, θα καταστεί σαφής η μεγάλη
συνεισφορά του Νόιμαν στις θετικές επιστήμες και δε την πληροφορική.
«Στην
σκηνή της σκηνοθέτιδας»:
Το
μυαλό πίσω από τη σύνθεση αυτού του θεατρικού έργου ανήκει σε έναν πραγματικό «θεατράνθρωπο» και στενό συνεργάτη του ΚΘΒΕ. Αυτή δεν είναι άλλη από την Ρούλα
Πατεράκη, η οποία εκτελεί χρέη συγγραφής του κειμένου, σκηνοθεσίας της
παράστασης και χορογραφίας των ηθοποιών. Αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για ένα
ατομικό όραμα, προσωποπαγές στη φύση του, του οποίου η μέθοδος διαμοιράζεται σε
κάθε δραματική του πτυχή. Η σκηνοθέτις, εντούτοις με την συνδρομή των βοηθών
της, Γρηγόρη Παπαδόπουλου, Μαρία Καραμήτρη, Θοδωρή Ντουρντουρέγκα, απλώνουν τον
θίασο τους κατά μέσης της σκηνής. Κάθε της εκατοστό καλύπτεται από το πλήθος
ερμηνευτών του θιάσου.
Παρά
την εκμετάλλευση της σκηνής και τη μεστή της κάλυψη, οι αριθμοί δε λειτουργούν
πάντοτε ευεργετικά για την παράσταση. Η συγκέντρωση πλήθους ηθοποιών αναγκάζει
την κυρία Πατεράκη να τους/τις συμπεριλάβει στο έργο και να τους προσφέρει
διακριτή σε βαθμό σκηνική παρουσία. Αυτό έχει ως μάλλον αρνητικό επακόλουθο μία
διαρκή εναλλαγή ρόλων και χαρακτήρων, οι οποίοι ακολουθούν μία μη γραμμική
αφήγηση. Η φυσικότητα της ροής διαταράσσεται και σε συνδυασμό με το δυσνόητο
περιεχόμενο του κειμένου, οι θεατές χάνουν τον «προσανατολισμό» τους επί σκηνής.
Οι βάσεις για μία στιβαρή έκφανση της ιστορίας τίθενται παρά μόνο, όταν
μεταβαίνουμε στην εξιστόρηση της δράσης του Νόιμαν στο πρόγραμμα «Μανχάταν».
Το σκηνικό του Άγγελου Μέντη δεν είναι μία ενιαία κατασκευή, αλλά ένα σύνολο που συνθέτει την τελική εικόνα. Επάνω στην σκηνή έχει στηθεί ένα πλήθος κινητών γραφείων, των οποίων η θέση συχνά μεταβάλλεται από τους ίδιους τους ερμηνευτές. Αν οι ηθοποιοί είναι μηχανές αναζήτησης, τα γραφεία τους ενδέχεται να είναι οι βάσεις δεδομένους τους. Ανάλογα με το ποιος χαρακτήρας αναλαμβάνει τον λόγο, η στάση του γραφείου αλλάζει και είτε στρέφεται, είτε αποστρέφεται προς και από το κοινό. Πίσω από το σύνολο ερμηνευτών και κατασκευών, βρίσκεται μία τεράστια οθόνη που απεικονίζει αριθμούς, εφαρμοσμένα μαθηματικά, εικόνες, φωτογραφίες χαρακτήρων και των τόπων που έδρασαν.
Τα κουστούμια της Ευαγγελίας Κιρκινέ συμφωνούν με τη φιλοσοφία του σκηνικού. Είναι κοινά για όλους τους/τις ηθοποιούς και ακολουθούν αφενός μία αθλητική γραμμή, αφετέρου φουτουριστική διάθεση. Οι φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου ενισχύουν το αντίστοιχο φως της μεγαλεπήβολης οθόνης. Δεν είναι λίγες οι φορές, που προκαλούνται ηχητικά ξεσπάσματα, τα οποία υπογραμμίζονται δια του θερμού τους φωτισμού. Αυτά χρησιμοποιούνται για τη μεταβολή του εκάστοτε κεφαλαίου της ιστορίας και αποσυνθέτουν κλείνοντας την σκηνή που τα εμπεριέχει. Αναφορικά τώρα με την χορογραφία, η Ρούλα Πατεράκη με την Στέλλα Εμινόγλου αποφασίζουν μία επαναληπτική κίνηση για το σύνολο του θιάσου. Με απώτερο σκοπό να αναδείξουν τη μηχανική υπολογιστική του φύση, κατευθύνουν τους/τις ερμηνευτές/ερμηνεύτριες τους σε ένα διακριτικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο αναπήδησης στη θέση τους.
«Στο
σανίδι των ηθοποιών»:
Αναφερθήκαμε
ήδη στη συγκέντρωση πλήθους ηθοποιών. Δε μιλήσαμε όμως για την ερμηνευτική του
δράση. Το θεατρικό κείμενο δεν κάνει καμία απολύτως χάρη στους/στις κοινωνούς
του. Είναι υπερβολικά εκτενές, δύσκολο στη μεταφορά και την κατανόηση, και το
πιο σημαντικό, κουράζει. Η ίδια η σκηνοθέτις, που συμμετείχε μεταξύ άλλων και
ερμηνευτικά στην παράσταση, μετέφερε τα λόγια της συμβουλευόμενη οθόνη τάμπλετ.
Οι υπόλοιποι/ες ηθοποιοί εξέπεμψαν στο ίδιο μήκος ερμηνευτικού κύματος. Άλλοι
με μεγαλύτερο ρόλο και άλλοι με μικρότερο, όλοι συνέδραμαν στην μεταφορά αυτής
της κάτι παραπάνω από δίωρης παράστασης.
Clap-Clap:
Κλείνοντας,
γίνεται διττός λόγος για την τελική αποτίμηση αυτού του θεατρικού έργου. Μπορεί
να θεωρηθεί «ευφυέστατο» μέσα από πολλές αναγνώσεις, πρωτότυπο, αλλά δεν αρκεί
για να διατηρήσει το ενδιαφέρον των θεατών. Η αφήγηση μέσα από την εναλλαγή
ρόλων και φωνών χάνει τη δυναμική της και με αυτή χάνεται η σύνδεση με τον
κόσμο επί σκηνής. Επιπλέον, η διάρκεια σε συνδυασμό με το κείμενο συνιστά ένα
πλαίσιο, σχεδόν «εχθρικό» ως προς την κατανόηση του έργου, των θεματικών, των
συμβολισμών. Δεν είναι μία από τις καλές στιγμές του ΚΘΒΕ, αλλά αναμφίβολα
δίνει το έναυσμα για συζήτηση και περισυλλογή.
Θα έβαζα με απορία ένα 6,2/10 σε κλίμακα μέτρησης «προτείνεται».
Διάρκεια: 2 ώρες και 15 λεπτά
Είδος: Βιογραφία
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Πρωταγωνιστές: Μαριάννα Αβραμάκη, Πελαγία Αγγελίδου, Μομώ Βλάχου, Νατάσσα Δαλιάκα, Άννα Ευθυμίου, Δημήτρης Καραγιάννης, Μαρία Καραμήτρη, Αίγλη Κατσίκη, Νίκος Μαυράκης, Χρίστος Νταρακτσής, Iωάννα Παγιατάκη, Χρήστος Παπαδημητρίου, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Γιάννης Πεσεξίδης, Θάνος Φερετζέλης, Ρούλα Πατεράκη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Επ, μη ξεχνάς να σχολιάσειςςς