«Επικίνδυνη Αποστολή 3» (2006): Το Ιστορικό Χαμηλό Που Ανανέωσε Τη Σειρά;

Έχουμε χρόνο για εισαγωγή;

Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στην στροφή της σειράς μας ταινιών προς μία πιο δραστήρια, πιο «επιθετική» προσέγγιση. Σε αυτό το νέο έργο -τρίτο της σειράς- η γραμμή που τέθηκε στην προηγούμενη, διατηρήθηκε στο έπακρο στη συνέχεια, αλλά με έναν περισσότερο προσγειωμένο τρόπο. Ο λόγος λοιπόν για την ταινία με τίτλο «Επικίνδυνη Αποστολή 3» (Mission Impossible, 2006). Πάμε να δούμε πόσες ήταν οι πιθανότητες επιτυχίας για τον κατάσκοπο Ίθαν Χάντ να απολέσει την ενεργό δράση και τι θα τον ανάγκαζε να επιστρέψει δριμύτερος σε αυτή…

Πλοκή;

Ο Ίθαν Χαντ έχει αποσυρθεί από το πεδίο επιχειρήσεων. Έχει γίνει εκπαιδευτής νέων πρακτόρων για την «IMF» και σκοπεύει να παντρευτεί τη σύντροφό του Τζούλια. Ενημερώνεται, εντούτοις από την υπηρεσία του, ότι η προστατευόμενη του έχει εκτεθεί και πιαστεί αιχμάλωτη στη Γερμανία. Δέχεται να συμμετάσχει στην αποστολή της διάσωσης της. Ο Ίθαν και η ομάδα του ανακαλύπτουν πως η απαγωγή της σχετίζεται με τις εγκληματικές δραστηριότητες του αδίστακτου εμπόρου όπλων Όουεν Ντέβιαν. Μία νέα αποστολή αρχίζει στο Βατικανό με απώτερο σκοπό να απαγάγουν τον Ντέβιαν και να μάθουν για το μυστηριώδες όπλο με το κωδικό όνομα «Λαγοπόδαρο». Μέσα σε ένα κλίμα δριμείας ανάκρισης, εκπληκτικής διαφυγής, προδοσίας και εκβιασμού, ο Ίθαν Χάντ θα αναγκαστεί να φθάσει και να ξεπεράσει τα όρια του στην απόπειρα του να διαφυλάξει όσα με θυσία και κόπο κατάφερε να κερδίσει. 

«Στην καρέκλα του σκηνοθέτη»:

Η ολοκλήρωση του δεύτερου φιλμ δεν έγινε και με τις καλύτερες προδιαγραφές. Το τελικό έργο που παρέδωσε ο Τζόν Γού έφθανε τις τρεισήμισι ώρες σε διάρκεια. Ο Τόμ Κρούζ απέκλεισε τον σκηνοθέτη από τη διαδικασία του μοντάζ, κόβοντας την ταινία σε αυστηρά δύο ώρες. Έπειτα από αυτό, ήταν λογικό και επόμενο να αναζητηθεί νέος δημιουργός να αναλάβει το βάρος της ευθύνης. Βρισκόμαστε σε μία εποχή, που η δράση τρόπον τινά «ωριμάζει». Το στοιχείο της εξερεύνησης, της περιπέτειας μειώνεται και τη θέση του καλύπτει ο γκρίζος ωμός ρεαλισμός. Αυτός είναι ένας γενναίος δρόμος που θα ακολουθήσουν πολλές παραγωγές φιλμ. Ο Κρούζ βλέποντας τη μόδα της εποχής του, πλησιάζει έναν από τους θεμελιωτές του «gritty» κινηματογράφου, τον Ντέιβιντ Φίντσερ. Γνωστός για τα έργα «Seven» (1995) και «Fight Club» (1999) επιθύμησε να φέρει κάτι σκοτεινό στη σειρά. Το όραμα του δεν συμφωνούσε με τα πάγια χαρακτηριστικά της σειράς ταινιών με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί. Η επόμενη επιλογή ήταν ο νέος καλλιτέχνης ονόματι Τζό Κάρνεχαν. Η έλλειψη εμπειρίας τον καθιστούσε σε μειονεκτική θέση έναντι των απαιτήσεων της παραγωγής, με συνέπεια να εγκαταλείψει και αυτός τη θέση. Σε συνέντευξη του μετά από χρόνια δεν έδειξε μετανιωμένος για την απόφαση του.

Ύστερα, ο Τόμ Κρούζ προσέγγισε έναν τηλεοπτικό σκηνοθέτη, τον άγνωστο μέχρι τότε κινηματογραφικά Τζέι Τζέι Έϊμπραμς. Γνώριμος για τις σειρές «Lost» (2004-2010) και «Κωδικός Alias» (2001-2005) δέχτηκε την πρόταση και παρέμεινε μέχρι την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Η επιλογή του σκηνοθέτη αποτελεί από μόνη της ένα ρίσκο δεδομένης της κινηματογραφικής του απειρίας. Μπορεί η τηλεόραση να θέλει να φθάσει στο ποιοτικό επίπεδο του κινηματογράφου, αλλά δε θα τα καταφέρει ποτέ. Ο Έϊμπραμς δομεί το όραμα του με μία τηλεοπτική φιλοσοφία. Αυτό σημαίνει ότι δεν γνωρίζει επαρκώς πώς να κινηματογραφεί ένταση απλωμένη σε ανοιχτό εξωτερικό χώρο. Η κάμερα του, αν και δυναμική στον πυρήνα της, υποφέρει σχεδόν αβάσταχτα από υπερκινητικότητα. Η χρωματική παλέτα ακολουθεί μία εμπορική πεπατημένη σταθερά, η οποία όμως κρίνεται αντιαισθητική, κουραστική και πρόχειρη, ενώ οι υπερβολικές αντιθέσεις στις αποχρώσεις συντελούν σε ένα άσχημο τελικό κάδρο. Αν διατηρεί κάτι από τον προκάτοχο του, αυτό είναι η τεχνική «slow motion». Δεν έχει τον πολυεπίπεδο σκοπό του προηγούμενου φιλμ, παρά μονάχα να εντυπωσιάσει με φθηνό τρόπο. Σε αυτό το σημείο δε θέλει να ξεπεράσει τον Τζέιμς Μπόντ, αλλά τον μοντέρνο κατάσκοπο εκείνης της εποχής, τον Τζέισον Μπόρν, από την ομώνυμη σειρά με πρωταγωνιστή τον Μάτ Ντέιμον. Αν τα καταφέρνει; Θα το κρίνετε εσείς!

«Στο σετ του ηθοποιού»:

Για τρίτη φορά, ο Τόμ Κρούζ επιστρέφει εμπρός και πίσω από την κάμερα. Σε αυτό το σημείο της καριέρας του, οι μεγάλες δόξες δεν έχουν παρέλθει ακριβώς, αλλά αναμφίβολα έχουν κάπως καταλαγιάσει. Ο ερμηνευτής έχει πρωταγωνιστήσει στο πολυαγαπημένο «Τελευταίος Σαμουράι» (2003) του Έντουαρντ Ζούικ, σε κόντρα ρόλο στη «Διαδρομή» (2004) του Μάικλ Μάν και λόγω καθυστερήσεων των γυρισμάτων στην επανέκδοση του «Πόλεμου Των Κόσμων» (2005) σε σκηνοθεσία Στήβεν Σπίλμπεργκ. Δύο όμως είναι τα γεγονότα που έχουν απομυθοποιήσει τον Κρούζ. Η αποκάλυψη της ενασχόλησης του με τη σαηεντολογία και η συνέντευξη του στην εκπομπή της Όπρα Γουίνφρεϊ.

Στον ρόλο του Ίθαν Χάντ όμως φέρνει κάτι παραπάνω από το 100%. Καταφέρνει να πετύχει μία ισορροπία ανάμεσα στον χαρακτήρα που εισήγαγε η σειρά στην πρώτη ταινία, με την εξέλιξη του στη δεύτερη αντίστοιχη. Ο Τζέι Τζεί Έϊμπραμς βασίζεται εξολοκλήρου επάνω στην ερμηνεία του. Αυτός είναι και ο λόγος που το έργο ανοίγει με μία σκηνή ανάκρισης στην οποία ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Διαρκεί αρκετά για εναρκτήρια σεκάνς και επαναλαμβάνεται στη συνέχεια αναδεικνύοντας το εύρος συναισθημάτων, που ο ηθοποιός δύναται να αποδώσει. Αν στο πρώτο φιλμ ήταν ανήσυχος, στο δεύτερο αναίσθητος, στο τρίτο με βεβαιότητα είναι εξοργισμένος και εύθραυστος. Κάποιες αντιδράσεις ίσως να κρίνονται υπερβολικές, αλλά ταιριάζουν με τον γενικό τόνο του έργου.

Οι συμπρωταγωνιστές του για άλλη μία φορά αλλάζουν. Ως ανταγωνιστή έχουμε τον Φίλιπ Σέϊμουρ Χόφμαν στον ρόλο του «Όουεν Ντέβιαν». Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι πρόκειται για τον καλύτερο ανταγωνιστή σε ταινία της σειράς. Δεν αποτελεί φυσική απειλή για τον ήρωα, αλλά είναι απειλητικός με τον τρόπο του, ικανός και ψυχρός αρκετά για να αναγκάσει τον πρωταγωνιστή να εργαστεί για λογαριασμό του. Ο Χόφμαν, γνώριμος του Τόμ Κρούζ από την ταινία με τίτλο «Μανόλια» (1999), παίζει σα να του ανήκει ο κόσμος γύρω του και είναι απολαυστικός σε αυτό που κάνει. Συμπρωταγωνίστρια, αλλά σε μικρότερο ρόλο είναι η Μισέλ Μόναχαν στον ρόλο της «Τζούλια». Η ερμηνεύτρια, αν και έχει ταλέντο, δεν έχει μεγάλο ρόλο και σίγουρα δεν βοηθάει το υλικό που της δίνεται για να εργαστεί.

Ο Βίν Ρέιμς ως «Λούθερ» επιστρέφει αυτή τη φορά στη σειρά με μεγαλύτερο ρόλο από το συνηθισμένο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να αναπτυχθεί περαιτέρω η σχέση του χαρακτήρα του με αυτόν του Ίθαν. Μέλος της ομάδας είναι και ο Τζόναθαν Ρις Μέγιερ στον ρόλο του «Ντάσιαν». Ο ηθοποιός είχε καταφέρει να εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε μεγάλη παραγωγή της εποχής, με τα βλέμματα και τα φώτα να είναι διαρκώς στραμμένα πάνω του. Ακολουθείται από την Μάγκι Κιού, η οποία δικαιολογημένα κλέβει και με το παραπάνω τόσο τα προαναφερόμενα βλέμματα όσο και φώτα, και τον Σάιμον Πέγκ σε έναν πολύ μικρό ρόλο με μεγάλη υπόσχεση για το μέλλον. Τέλος, στην ταινία εμφανίζονται οι Λώρενς Φίσμπερν και Μπίλι Κράνταπ με διφορούμενους ρόλους.

Cut! It’s a wrap:

Επιλέγοντας λοιπόν να κλείσουμε το άρθρο, αυτή η ταινία κρίνεται ως η πιο αδύναμη της σειράς σε κινηματογραφικό επίπεδο. Η ιδέα πίσω από την ιστορία ωστόσο κάθε άλλο από αδύναμη είναι. Το θέμα είναι πως βασίζει βαριά την πλοκή της στο λεγόμενο «MacGuffin». Πρόκειται για ένα άγνωστο αντικείμενο, που κινεί την πλοκή, του οποίου όμως η φύση δεν αποκαλύπτεται ποτέ. Θα χρειαστούν 19 χρόνια και 8 φιλμ για μάθουμε τι πια είναι αυτό το «Λαγοπόδαρο»! Ο Έϊμπραμς έχει μία ευκαιρία καριέρας μέσα από αυτό το έργο. Μπορούμε να πούμε ότι θυσιάζει αυτή την ταινία για να πετύχει μία ομαλή μετάβαση από την τηλεόραση στον κινηματογράφο. Αργότερα θα δούμε καλύτερα, αλλά και χειρότερα φιλμ από τον εν λόγω δημιουργό. Ο Τόμ Κρούζ βρίσκεται σε σημείο καμπής, από το οποίο διέρχεται νικητής και με πιο οργανωμένο και συγκροτημένο όραμα εισέρχεται σε μία πιο δημιουργική εποχή.

Θα έβαζα κατ' επιλογή ένα 6,5/10 σε κλίμακα μέτρησης «προτείνεται».

Διάρκεια: 2 ώρες και 6 λεπτά

Είδος: Κατασκοπική Δράση

Σκηνοθεσία: Τζέϊ Τζέϊ Έϊμπραμς 

Πρωταγωνιστές: Τόμ Κρούζ, Φίλιπ Σέϊμουρ Χόφμαν, Μισέλ Μόναχαν, Βιν Ρέιμς, Τζόναθαν Ρίς Μέγιερ, Μάγκι Κιού.

#ΓιώργοςΤοκμακίδης #GiorgosTokmakidis #Blog #WritersOfTheDigitalRoundtable #Writehood #Άποψη #Κριτική #Κινηματογράφος #JJAbrams #MissionImpossible3 #Action #SpyThriller #TomCruise #PhilipSeymourHoffman